السلام ای زینب موسی بن جعفر، فاطمه          حضرت معـصومۀ آل پـیـمـبر، فـاطـمه
مظهـر الله اکـبـر، ای سـراسـر فـاطـمـه          می‌زنم از دل صدا با حال مضطر فاطمه

تا که هر دفعه دلم از دست این و آن شکست
بر لبم بانگ اغـیـثـینی اغـیـثـینی نشست

بی پـناه افـتاده‌ام امشب نجـاتـم می‌دهی؟!          پای من لغزیده از غفلت ثباتم می‌دهی؟!
تـشنۀ عـشقـم کمی آب حـیاتـم می‌دهی؟!          شوق طوف مرقدت دارم، براتم می‌دهی؟!

دل بر احسان شما بستم، مرا هم می‌خری؟
سائل کوی رضا هستم، مرا هم می‌خری؟

از فراق باغبان گلبرگ ها پژمرده است          بر دل زهرایی‌ات مُهر جدایی خورده است
خاطرت از دوری شمس الشموس آزرده است          رنگ و رویت را مصیبت‌های ساوه برده است

خواستی تا منـزل جـانـان روی اما نشد
آمـدی تـا زائــر دلـبـر شــوی امـا نـشـد

مردم قم یاس و نیلوفر به دورت ریختند          دسته دسته لالۀ پـرپـر به دورت ریختند
با ادب، با ذکر یا حیدر به دورت ریختند          کوچه کوچه فضه و قنبر به دورت ریختند

خوب شد اینجا همه بیدار و شیعه مذهب‌اند
گریه کن های مصیبت‌های عمه زینب‌اند

خوب شد سنگی در اینجا سوی ابرویی نرفت          شعـله‌ای از آسمان مابین گیسویی نرفت
بهر غارت سینه ریزی و النگویی نرفت          روی صحن سینه‌ای شمرِ سیه رویی نرفت

خنجـر کـندی مداوای دلی محـزون نشد
آسمان شهر قم شش ماه رنگ خون نشد

از روی نیزه سری اینجا نمی‌افتد زمین          خواهری در بین مرکب‌ها نمی‌افتد زمین
دختری در زیر دست و پا نمی‌افتد زمین          چــادر ذریـۀ زهــرا نـمـی‌افـتــد زمـیـن

من کجا و خواندن ابیات مکشوفه کجا؟!
ساکـنـان قـم کجا و لـشگـر کـوفه کجا؟!